امان از جمعه ها

تمام هفته در آرزوی جمعه ها و روز های تعطیل بسر می برم . اینکه بتونم چند ساعتی بیشتر با پسرکم باشم و از شما چه پنهون یه چند ساعتی هم بیشتر بخوابم .

اما تمام جمعه ها آروینی که هر روز تا ساعت ۱۱ می خوابه روزهای جمعه ساعت ۸:۳۰ بیدار میشه .به محضی که بیدار میشه اعلام می کنه که چیزی نمی خوره و فقط بیدار شده تا بازی کنه ؛ مثلا" دیروز با هزار منت و خواهش حاضر شد یه چایی بخوره ؛ صد و بیست بار من رو تهدید کرد که اگه بیشتر بخوره حالش بد میشه و بالا میاره این ماجرا ادامه داشت تا ساعت ۱۱ ؛ به بهانه باد کردن چرخ جلوی دوچرخه اش بردمش بیرون تا یه هوایی بخوره و گشنه اش بشه .ساعت یک و نیم نهارش رو حاضر کردم و با اعلام گشنگی خودش آوردم گذاشتم جلوش ( یه مدته که فقط گیر داده کباب می خوره نهارها که پیش مامانمه غذای اونها رو می خوره اما شب ها فقط کباب می خوره )

خلاصه که دو تا لقمه خورد و گفت پر شدم از من اصرار و ازاون انکار . زور و تهدید هم اثر نداشت . دلم نمی خواست همین یک روزی رو که با همیم خراب کنم اما آخر سر من باهاش قهر کردم و غذاش رو جمع کردم بردم .

بعداز ظهر حاضر نشد بخوابه در حالیکه چشماش رو از خستگی به زور باز نگه می داشت .

عصر هم که می خواستیم نیم ساعتی بریم خونه همسایه مون که از مسافرت برگشته حاضر نشد بیاد و می گفت دلم برای اسباب بازیهام تنگ میشه

شب هم با منت و خواهش چند لقمه غذا خورد و بد اخلاقتر از روزش گرفت خوابید . شب که می خواست بخوابه بوسیدمش و گفتم مامان روز خوبی داشتی ؟ با ناراحتی گفت اصلا" ؛ آخه تو من رو دعوا کردی .

تو دلم گفتم چقدر برای جمعه ها و با هم بودن نقشه می کشم و اونوقت پسرکم رو می رنجونم . این جمعه تنها جمعه بدمون نبود . معمولا " اکثر روزهای تعطیل همینطوری می گذره . انگار آروین هم به زندگی کارمندی من عادت کرده اینکه صبح ها بره خونه مامانم و با مامان و بابای من خوش بگذرونه بازی کنه بره بیرون و عصرها هم با من و باباش خوش باشه انگار اونموقع بیشتر براش تازگی داریم .

نمی دونم این فقط مشکل منه یا همه مامانهای کارمند . قبلا که اوضاع مهدی خوب بود و می تونست رانندگی کنه اکثرا" جمعه ها بیرون می رفتیم اما با توجه به اوضاع الان جمعه ها بیشتر تو خونه ایم .

دلم می خواد همه روزهای خدا به پسرکم خوش بگذره چه تعطیل و چه غیر تعطیل